PERUGINO, PIETRO, ca. 1450-1523, Detail from MADONNA ENTHRONED
BETWEEN JOHN BAPTIST AND ST. SEBASTIAN, 1493, Florence, Italy: Galleria Uffizzi
„Qué soï era immaculado councepcioũ” –
„Jestem Niepokalane Poczęcie“
Wybór Maryi, jako Niepokalanej, wskazuje na wyjątkowy stopień pełni życia w Niej. Jej bogactwo duchowe kryje w sobie ten wymiar Jej istoty, który nie jest widoczny na zewnątrz oraz przekracza czas i materię. Głębię tego bogactwa znana tylko Bóg. W każdym momencie swojego życia Maryja jest otwarta na Bożą łaskę. Ojciec Kentenich komentował to następująco: „Jest Ona więc […], jako przedstawicielka stworzenia i w naszym imieniu, dla naszego dobra i jako wzór do naśladowania dla nas”[1]. Maryja Niepokalana jest więc osobą ludzką w pełnym tego słowa znaczeniu, a zarazem jest naszym wzorem i naszą Wychowawczynią w drodze do świętości.
Ojciec Kentenich używa trylogii – Credo, Confiteor, Magnificat – podkreślając wymiary pedagogicznego zadania Matki Bożej, jako wzoru życia chrześcijańskiego. Argumentuje, że pełna akceptacja dogmatu o Niepokalanym Poczęciu zakłada autentyczne Credo w odniesieniu do osoby ludzkiej, jako obrazu Boga; w odniesieniu do istnienia nadprzyrodzonego porządku łaski, ale także w odniesieniu do istnienia grzechu pierworodnego i odkupienia. Ponadto Credo to mówi, że mężczyzna i kobieta zostali stworzeni przez Boga jako równi w godności i uzupełniający się w sposobach realizacji swojego człowieczeństwa.
Tak, jak Maryja została w wyjątkowy sposób obdarzona przywilejem Niepokalanego Poczęcia, tak też każdy człowiek zostaje podniesiony do porządku nadprzyrodzonego przez zbawczą łaskę chrztu. Ten dar nieskończenie miłosiernej miłości Boga, ofiarowany każdemu człowiekowi, jest zaproszeniem do dobrowolnej współpracy w dziele odkupienia. Postawa «fiat» Matki Bożej służy jako przykład dla mężczyzn i kobiet. W tym kontekście ojciec Kentenich podkreślał przede wszystkim, że wszelkie niejasności dotyczące prawdziwej kobiecości, rozjaśnia Maryja, która jest ideałem kobiecej godności i piękna.
Chociaż jesteśmy wybrani, jako dzieci Boże, nasze przyglądanie się Maryi prowadzi nas do uznania i przyznania się do osobistej winy, a więc do szczerego Confiteor. To poczucie winy wskazuje na konieczność naszego odkupienia i obejmuje przyznanie się do dobrowolnego odejścia od porządku łaski. Ojciec Kentenich zauważył, że w świecie, w którym osłabione jest poczucie grzechu, winy i wstydu, Niepokalana, jako unaocznienie chcianego przez Boga obrazu człowieka, ma istotne znaczenie. Był przekonany o pedagogicznym i psychologicznym wpływie najczystszej z Kobiet, bo „najgłębszą i najprawdziwszą tęsknotą człowieczeństwa i każdej jednostki jest rajski człowiek”[2]
Wreszcie Magnificat Maryi wskazuje na optymistyczny realizm w stosunku do mocy, miłosierdzia i wierności Boga. Poprzez swój hymn pochwalny Maryja uczy nas, jak kształtuje się harmonijna relacja między człowiekiem a Bogiem. Ojciec Kentenich zauważył, że z jednym wyjątkiem (por. Łk 1,48b) wszystkie pozostałe części Magnificat obracają się wokół Odwiecznego Boga i Jego sposobu kierowania wszechświatem[3]. Tak też powinno być z melodią naszego własnego życia.