O znaczeniu ludzkiego życia
S. dr M. Elena Lugo,
Szensztacka Siostra Maryi, odeszła do domu Ojca Niebieskiego w wieku 85 lat, po tym jak przez cztery tygodnie stan jej zdrowia pogarszał się wyraźnie i gwałtownie, ponieważ nowotwór miał już przerzuty. W pełni świadoma i głęboko przekonana, że celem każdej opieki jest życie, przyjęła typowe leczenie, które powinien otrzymać każdy pacjent w jej sytuacji. W ten sposób dała swoim uczniom ostatnią lekcję bioetyki. Dała lekarzom w szpitalu możliwość, aby „służyli ludzkiemu życiu w szczególnej niepowtarzalności osoby, którą leczą” [1]. To było, przesłanie, które przekazywała przy wielu okazjach przez całe swoje życie.
Poprzez swoją krótką, ale intensywną walkę z rakiem, dała mocne świadectwo wartości ludzkiego życia.
Młoda pani doktor
Elena Lugo urodziła się 28 czerwca 1938 r. w San Juan w Portoryko. Była jedynym dzieckiem swoich kochających rodziców, którzy już w młodym wieku dostrzegli jej talent intelektualny i zachęcali ją do nauki. Elena Lugo ukończyła studia teologiczne w 1961 roku, specjalizując się w socjologii i psychologii. Następnie studiowała na Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie (USA), gdzie uzyskała tytuł doktora filozofii.
Zaskakujący zwrot
Przez ponad 27 lat pracowała jako profesor filozofii na Uniwersytecie Portoryko w Mayagüez. Tam poznała Szensztat za pośrednictwem koleżanki i studentów. Dołączyła do nich podczas podróży do Europy i skorzystała z okazji, by odbyć pielgrzymkę do miejsca, z którego wywodzi się Ruch. Doświadczenie tej pielgrzymki stało się dla dr Eleny Lugo decydujące. W dramatycznym zwrocie wydarzeń rozpoznała i zaakceptowała swoje powołanie. Jeszcze w Szensztacie złożyła podanie o przyjęcie do postulatu i została przyjęta, pomimo znacznej różnicy wieku między nią a jej dziewięcioma siostrami kursowymi i pomimo wyzwań zawodowych, którym musiała stawić czoła, aby utrzymać swoją posadę wykładowcy i jednocześnie uczestniczyć w wymaganych okresach formacji.
Postulat rozpoczęła 1 września 1975 r. w Madison, Wisconsin, USA, w wieku 37 lat, a 13 marca 1976 r. przyjęła strój Szensztackich Sióstr Maryi. W pełni oddana swemu powołaniu Siostry Maryi, s. M. Elena wkrótce powróciła do pracy jako profesor uniwersytetu w Portoryko. W dniu 27 czerwca 1984 r. złożyła swoją wieczystą konsekrację jako członkini wspólnoty.
Zainspirowana przez Maryję – „Niepokalaną”
Jej powołanie jako Szensztackiej Siostry Maryi rozkwitło, gdy w swojej pracy zintegrowała myśl o. Kentenicha odnośnie osoby ludzkiej i wspólnoty. Jej osobę i jej pracę przenikała przede wszystkim głęboka osobista miłość do Niepokalanej, jako pierwotnej Bożej koncepcji, dotyczącej osoby ludzkiej.
Było to coś więcej niż miłość do idei: była to przemieniająca miłość do Matki Bożej, która była widoczna w szlachetnym sposobie życia s. M. Eleny aż do końca jej życia.
Pionierka bioetyki
Z czasem jej praca stała się widoczną służbą dla Kościoła. Była pionierką kilku forów, na których nauczano o wzajemnym oddziaływaniu pomiędzy technologią, polityką, ekonomią, kwestiami społecznymi i opieką osobistą. Prowadziła na przykład wykłady dla inżynierów – z dziedziny etyki skoncentrowanej na osobie, a dla studentów medycyny – z bioetyki skoncentrowanej na osobie.
Z jej inicjatywy nowo założone Centrum Filozofii w jej Interdyscyplinarnej Funkcji (CEPHIF) w Portoryko zorganizowało serię sympozjów na temat etyki medycznej i zwołało międzyamerykańskie kongresy, w których wzięli udział uczestnicy z 24 krajów Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej. CEPHIF przekształciło się później w Centrum Filozofii i Historii Nauki i Technologii, a ostatecznie w Centrum Etyki w Różnych Zawodach. Dr Elena Lugo była również członkiem-założycielem Portorykańskiego Stowarzyszenia Bioetyki i jednym z jego byłych przewodniczących.
Jan Paweł II mianował ją członkiem Akademii Życia
W 2002 r. dr Lugo została mianowana członkiem Papieskiej Akademii Życia, ustanowionej przez papieża Jana Pawła II. Zwłaszcza w następnych latach regularnie podróżowała do Rzymu, aby wspierać Magisterium w jego zadaniu prowadzenia wiernych w często trudnych i kontrowersyjnych kwestiach ludzkiego życia, seksualności i prokreacji.
Od czasu przejścia na emeryturę z Uniwersytetu Portoryko w Mayagüez w 2003 roku, pracowała jako konsultant w dziedzinie bioetyki i jako założycielka Komisji Bioetycznej Ojca Józefa Kentenicha dla Argentyny i Portoryko mit.
Zainspirowana przez ojca Józefa Kentenicha
Na wiele sposobów przyczyniła się do rozwoju Ruchu Szensztackiego w Portoryko i Stanach Zjednoczonych oraz założyła Instytut Pedagogiczny Ojca Józefa Kentenicha, który został uznany przez Konferencję Episkopatu Portoryko. W ostatnich latach z wielkim poświęceniem angażowała się w badania nad sprawą ojca Kentenicha. Szczerą radością s. M. Eleny było pomaganie innym w zrozumieniu sposobu myślenia naszego Założyciela w kwestiach, które mają wpływ na współczesne społeczeństwo. Jedną z tych kwestii, na przykład, można dostrzec w jej własnych słowach i nauczaniu: „Całościowa opieka zdrowotna, która akceptuje niepowtarzalność osoby pacjenta, tworzy rodzaj relacji przymierza, budzi empatię i zaufanie” [2].
Swoją postawą, pod koniec życia i w stanie bezradności [wobec cierpienia], dała wydziałowi medycyny i profesorom medycyny – jej własnym studentom – możliwość praktycznego zastosowania teorii bioetyki.
Dziękujemy Ojcu Niebieskiemu za życie dr M. Eleny i za jej całkowite poświęcenie się posłannictwu i powołaniu Szensztackiej Siostry Maryi oraz nauczycielki godności osoby ludzkiej i ludzkiego życia.